Święci
Wszyscy wierzący, żywi i umarli, są częścią komunii świętych. Katechizm mówi: „Wierzymy w komunię wszystkich wiernych Chrystusa, pielgrzymów na ziemi, zmarłych dokonujących oczyszczenia i błogosławionych w niebie, tworzących razem jeden Kościół; i wierzymy, że w tej komunii miłosierna miłość Boga i Jego świętych zawsze [uważa] na nasze modlitwy” (KKK 962).
Święci są wzorami naśladowania Chrystusa; uczą nas, jak prowadzić życie wierne i święte. Święci są naszymi orędownikami i wstawiennikami, a także przyjaciółmi i mentorami.
Święci w Piśmie Świętym
W Piśmie Świętym Paweł kieruje wiele swoich listów do różnych wspólnot lokalnych, nazywając je „świętymi”: Rzymian, 1 i 2 List do Koryntian, Efezjan itd. Termin „święci” był także stosowany w odniesieniu do tych, którym służyli chrześcijanie. W 1 Liście do Koryntian czytamy, że Paweł zebrał w Koryncie zbiórkę na pomoc świętym w Jerozolimie.
Paweł mówi także o obcowaniu świętych w tym sensie, że każdy z nas uczestniczy przez chrzest w jednym Ciele Chrystusa. W Liście do Rzymian Paweł pisze: „Jak bowiem w jednym ciele wiele jest członków, a nie wszystkie członki pełnią tę samą funkcję, tak też my, choć jest nas wielu, stanowimy jedno ciało w Chrystusie, a z osobna jesteśmy między sobą cząstkami. Mamy bowiem różne dary w zależności od udzielonej nam łaski” (Rzymian 12:4-6).
Paweł bardzo wyraźnie stwierdza, że członkowie tego wspólnego ciała mieli obowiązek budowania wspólnoty – tych członków nazywano „świętymi”. Wiąże się to z żydowską ideą bycia narodem świętym, ludem przymierza. „Święci” to ci, którzy odziedziczyli przymierze.
Męczennicy
W miarę rozwoju chrześcijaństwa słowo święty zaczęto częściej używać do określenia konkretnych osób, które uważano za wzorce wiary i które upamiętniano lub czczono jako inspirację dla innych chrześcijan.
Na początku historii naszego Kościoła wielu dawało świadectwo swojej wierze, oddając życie. Wielu naśladowców Chrystusa poniosło śmierć męczeńską w dość straszliwy sposób. Niektórzy pierwsi święci zostali ukamienowani, podobnie jak Szczepan. W Dziejach Apostolskich czytamy: „Wyrzucili go za miasto i zaczęli go kamienować... Gdy kamienowali Szczepana, on zawołał: «Panie Jezu, przyjmij ducha mojego». Wtedy upadł na kolana i zawołał donośnym głosem: «Panie, nie poczytaj im tego grzechu». a gdy to powiedział, zasnął” (Dz 7,58-60).
Tradycja głosi, że Piotr zdecydował się zostać ukrzyżowany głową w dół, a św. Paweł został ścięty. Ignacy z Antiochii został „zmielony jak pszenica” zębami zwierząt. Perpetua i Felicity, dwie młode kobiety, musiały poczekać, aż urodzi się dziecko Felicity, zanim będą mogły stawić czoła lwom. W tym czasie Perpetua spisywała swoje myśli, przekazując nam relację z pierwszej ręki na temat męczeństwa.
Tertulian słusznie powiedział, że krew męczenników jest nasieniem Kościoła.
Kanonizacja
Od X wieku Kościół oficjalnie stosuje standard świętości do niektórych osób, które prowadziły wzorowe życie chrześcijańskie i poprzez długi proces modlitwy i studiowania oświadczyły, że dana osoba jest w niebie. Wbrew wierzeniom niektórych Kościół nie „tworzy” świętych, lecz po prostu stosuje standardy ewangelicznej świętości do tych, o których Bóg pozwala Kościołowi wiedzieć, że są w niebie. Kanonizacja to proces obejmujący powoływanie świadków, weryfikację cudów i innych świętych działań oraz wiele badań i analiz.
Jest wiele ksiąg o świętych. Więcej informacji i zasobów na temat świętych można znaleźć na stronie www.osv.com.
Pismo
Katolicy wierzą, że Biblia jest samoobjawieniem Boga, napisanym w sposób natchniony i nieomylny.
Święty
Święci są wzorami naśladowania Chrystusa; uczą nas, jak prowadzić życie wierne i święte.
Maryja
Maryja jest największa ze świętych. Podczas Zwiastowania Maryja powiedziała Bogu „tak” i stała się Matką Jezusa, odwiecznego wcielonego Syna Bożego.
